ایمان و ارتباط دایم موجب انرژی یابی است

دو نکته مهم و بسیار ساده:

در جامعه شناسی وقتی از نهادهای اجتماعی بحث میکنند دین یک نهاد قوام دهنده تلقی میشود نه یک چیزی که باری به هر جهت و چون که جامعه اونو داره پس نهاد هست.
ایمان به خودی خود به فرد استقامت و به نظام اجتماعی قوام و نیروی استقلمت میدهد چه رسد به این که آن یک ایمان عمیق مرتبط به قادر و عالم و مدیر مطلق و فوق کل ذی علم و ذی القوة المتين باشد، لذا ایمان‌به چنین امر ماورایی حاکم و شاملی هم موجب کامروایی فرد و هم جمع است، پس تضعیف نباید بشود و لو آنکه خود به گونه راسخ و قاطع به رسوخ آن نایل نگشته باشیم. (منبع زمینه جامعه شناسی، ا.ح. آریان پور ، فصل. بیست و یکم دین. صص ۴۴۱-۴۲۵.)
پ.ن.
حال که سخن از ایمان دینی به میان آمد خوبست نکته ای را هم یادآور شوم که ما متدینان در شبانه روز هفده رکعت نماز میگزاریم که ده رکعت آن سوره حمد و یک سوره دیگر مثل توحید را با خدا زمزمه میکنیم.
خوب اما چرا در این ده رکعت همه اش عبارتهای تکراری را بازخوانی میکنیم؟ مگر نیازهای ما و مسائل ما فقط همانهاست؟
من امروز چنین به نظرم رسید که قطار شهری و قطارهای مغناطیسی و اتوبوسهای برقی ریلی نیروی محرکه خود را از ریل هوایی بالاسر خود مگر نمیگیرند؟ در حالی که اتصال آنها به کابلهای ریلی به صورت نامرئی و غیر کابلی است؛ نیروگیری هم دائم و متناوب است؛ به علاوه نیروی هر بار عینا همان سنخ قبلی و به صورت تکراری است.
درسی که از این امر تجربی میگیرین پاسخ به سؤال بالا ست یعنی آن اوراد و اذکار هر چند تکراری هست اما به مثابه ریل برقی هوایی برای قطار و اتوبوس است؛ نقش آن اتصال درونی "خود" به "خدا"ست و از خود استقلالی ندارد، لذا تکرارشان پذیرفتنی و درست است.
نظر شما چیه؟

برچسب‌ها: نماز, اتصال, انرژی, وایرلس

خربزه خوردن شمر و امام خسین...